KARDELEN(ARİF NAZIM)

KARDELEN

Hükmü var güneşi örten yüzlerin
Yapışır soğukluk bir nasır gibi.
Muradın alnından öpmekse senin
Güneşi koynunda sakla sır gibi

Yıldız için açıp kokma kardelen;
Kan rengi gölgeni yakma kardelen...

Geceler ayazlanır yaprak oynamaz
Senin dallarına kızıllık düşer
Buzun terlediğine kimse inanmaz
Bilmezler altında bir garip pişer

Baharı yazlara ekle kardelen;
Beni zemheride bekle kardelen...

Bağların üstünden çığ gibi geçtim
Gördüm bahçıvanın hissizliğini
Bülbülün dilini doğradım biçtim
Seyrettim güllerin sessizliğini

Sen olsan feryadım dinmez kardelen;
Bunu yaşamayan bilmez kardelen...

Kıskanır kökünü bir gün sökerler
Muhabbetten öte bir hasret kalır
Güneşin üstüne toprak dökerler
Kan süzer kainat ruhlar ıslanır

Yüreğim dalında kaldı kardelen;
İçimi bir korku aldı kardelen...

Ben Anadoluyum sen toprak yüzlüm
Erenler kokuna aşina senin
Birgün ayırmaya gelirse ölüm
Bağlarım kendimi naaşına senin

Ayrılıktır ölüm asıl kardelen;
Ben nasıl yaşarım nasıl kardelen?..

Arif Nazım